Zajęcia teatralne

Claire Valentine

-Nie śmiej się z niego- szturchnęłam, sama nie mogąc powstrzymać uśmiechu.- W tamtym tygodniu robiłyśmy to samo. Poza tym, od tego jest kółko teatralne- dodałam już poważniejszym tonem i weszłam na scenę, udając Pikkachu.
Po skończeniu, zakończyłam zręcznie:
- Aktor powinien potrafić się wczuć w każdą rolę.

Elizabeth Carol

-Hej! Nie śmieję się z niego, tylko z tego jak to przedstawił- powiedziałam i pokazałam Claire język. Odwróciłam się i uśmiechałam się przepraszając do Chrisa.
-Ale zdecydowanie się z tobą zgadzam co do tego, ze aktor powinien wczuć się w każda rolę- oznajmiła, gdy dziewczyna skończyła przedstawiać swoją wersję Pikkachu.

Chris Parker

- Wiecie co? Dzięki - powiedziałem udając oburzenie. Nie mogłem się powstrzymać jak sam zacząłem się śmiać. Obserwowałem Cliare udającą Pikkachu - Masz całkowitą rację Claire, ale co twój Pikkachu powie na Bulbosaur'a - powiedziałem dołączając do niej - Bulba, Bulbasaur - Nasza cała trójka zaczęła się śmiać

Claire Valentine

-Pewnie, że racja. W końcu chcę iść na studia aktorskie. Ale nieważne. Śpiewaliście już solówki w tym tygodniu, tak? Możecie mi wyjaśnić, o co dokładnie chodziło Nate'owi z tym tygodniem. Miałam mały dylemat z wyborem. - położyłam się na scenie, zastanawiając się nad moją piosenką.

Elizabeth Carol

-Chodzi o to, by zaśpiewać piosenkę, która mówi o miejscu, które pragniesz odwiedzić- odpowiedziałam Claire. -Przynajmniej ja tak to zrozumiałam.
-Szkoda, że cię ostatnio nie było- zaczęłam spoglądając na dziewczynę. -Gdybyś usłyszała trio Nate, Lana i Chuck to byś padła. Oni we trójkę są naprawdę świetni.

Claire Valentine

-Zapewne usłyszę ich na zawodach, bo i tak będę robić za tło. - stwierdziłam cicho.- Trudno, najwyżej przeboleją, jakbym nie zrozumiała tematu. Bo nie mam zamiaru zmieniać piosenki.
Po krótkim namyśle, nie wiedzieć, czemu, powiedziałam:
- Chciałabym wrócić z powrotem do Nowego Jorku. Tam się przynajmniej coś dzieje.

Elizabeth Carol

-Niestety nie wiem jak wygląda życie po za Limą. Tutaj się urodziłam, wychowałam i zapewne tutaj zostanę- westchnęłam cicho.
-Jak to jest w Nowym Jorku?- zapytałam Claire.

Claire Valentine

- Zobaczysz, że się stąd wyrwiesz. Trzeba gdzieś studiować, a w Limie nic nie ma.- stwierdziłam, podpierając się łokciem.- Jak tam jest? Tam jest zupełnie inaczej, niż tu. Inne, lepsze życie. Z pewnością to nie jest miasto, w którym panują emeryci i renciści. Nowy Jork to miasto, które nigdy nie śpi, wieczne imprezy, pokazy mody, okazja spotkania ludzi innych narodowości. No i Broadway. Trzeba to zobaczyć na żywo, żeby poczuć jakiekolwiek emocje- westchnęłam ciężko.- Ale nie o NYC jest moja piosenka.

Chris Parker

- Po twoim opisie coraz bardziej chcę odwiedzić to miasto - powiedziałem uśmiechając się do niej - Nigdy nie wystawiłem nosa poza Limę, a chciałbym. Chciałbym zwiedzać stany, świat. Punkt numer jeden na mojej liście: Nowy Jork, oczywiście. Dlatego wybrałem piosenkę o nim. Claire nie chciałbym być wścibski - powiedziałem niepewnie - ale może powiesz nam przynajmniej o jakim mieście postanowiłaś zaśpiewać?

Elizabeth Carol

-Chciałabym zobaczyć to osobiście- powiedziałam z uśmiechem. Zawsze marzyłam by pojechać do NYC, ale wcześniej nie widziałam jakiejkolwiek możliwości, by to nastąpiło, a teraz wszystko wyglądało inaczej. Miałam wrażenie, że moje życie powoli się prostuje.
-W takim razie o czym będziesz śpiewać?

Claire Valentine

-To żadna tajemnica. Kojarzycie może Hiroszimę? Jedna z piosenek Sandry. To jedyna piosenka, którą potrafię zaśpiewać do perfekcji. Bez żadnej choreografii, tylko pianino i mój głos.- uśmiechnęłam się pod nosem.

Tayla Frost

Stałam w otwartych drzwiach, słuchając piosenki Chrisa i obserwując całą obecną trójkę. Nie wiedziałam, dlaczego nie było Dereka, ale nie miałam jak go spytać. Nie zamierzałam się narzucać po tym, jak nie odezwał się przez tyle dni.
Gdy Chris skończył występ, przyjrzałam się w końcu Claire. Wydawała się nieco bardziej zrelaksowana. Nie wiedziałam jednak, jak zareaguje na informację, co zrobiłam. Prosiłam policjantów, by nic jej nie mówili, zanim nie dam im znaku.
Dałam im chwilę pogadać, po czym weszłam do sali.
- Cześć - przywitałam się spokojnie. Nie patrzyłam im w oczy, bojąc się zobaczyć odrazy po zeszłotygodniowych rewelacjach. Zaczęłam więc udawać, że czegoś szukam w torebce. - Chris, występ był świetny. Wasze imitacje Pokemonów też, ale przypominam, że umawialiśmy się na bajki, a nie kreskówki. - Zaśmiałam się pogodnie, chociaż miałam nadzieję, że nikt nie zauważył, jak wymuszone to było z mojej strony. - Wie ktoś, co się dzieje z Derekiem? Nie widziałam go od dawna, a mieliśmy przedyskutować niespodziankę, którą szykujemy głównie dla was, ale też dla chóru. Nie załatwię wszystkiego sama, a on nie daje znaku życia. - Czułam, że słowa się ze mnie wylewają i nie mogę przestać mówić. Grzebałam w torebce coraz bardziej gorączkowo, w końcu podchodząc do szafki w sali i szukając w niej pustki. - Jestem pewna, że spodoba wam się niespodzianka, szczególnie że wszyscy się tak świetnie spisaliście z odgrywaniem postaci z bajek. Chciałabym jakoś was wyróżnić, bo działacie tu na kole teatralnym, ale to też muszę ustalić z Derekiem. Rozmawialiśmy już z Figginsem i mamy jego zgodę. Ale co z tego, skoro musielibyśmy się spotkać i wszystko opracować, a ja nie mam gdzie... - przerwałam gwałtownie, uświadamiając sobie, czego o mały włos nie powiedziałam na głos. Uświadomiłam sobie, że po policzkach ciekną mi łzy, ale zajrzałam głębiej do szafki i przetarłam twarz jedną z czystych szmatek. Zrobiłam wdech i odwróciłam się do trójki znajomych, w końcu patrząc im w oczy. - Uff, sądzicie, że jeżeli wam coś zdradzę, to Derek będzie zły?

Chris Parker

- Jasne, że tak - powiedziałem poważnie. Tayla spojrzała na mnie przestraszona - Żartuję, nie ma po co siać paniki. Przecież kiedyś i tak pewnie sami byście nam powiedzieli. Więc, o co chodzi?

Elizabeth Carol

Przyglądałam się uważnie poczynieniom Tayli. Widać było, że jest czymś zdenerwowana i nie byłam pewna czy chodzi o to, ze nie może znaleźć czegoś w torebce. Jednak wiadomość, ze ona i Derek szykują dla nas niespodziankę niezwykle mnie zaintrygowała. Tak samo jak nasza trójka miała zostać w niej wyróżniona.
-Chyba nie?-odpowiedziałam niepewnie.- Po za tym zaczęłaś i mnie zaciekawiłaś. teraz nie dam ci spokoju byś nam powiedziała trochę z tej tajemnicy.

Tayla Frost

Głęboko westchnęłam i mając nadzieję, że Dereka to nie rozgniewa, powiedziałam:
- Szykujemy spektakl. Chcemy go wystawić mniej więcej za półtora miesiąca do dwóch. Nie będzie to jednak zwykłe przedstawienie, bo będzie odnosiło się do tematu, który w życiu każdego człowieka peł niezmiernie ważną rolę. Na razie więcej wam nie zdradzę poza tym, że będziecie mieć trochę lżejsze przesłuchania do ról, mimo że mam już swoje typy do kilku z nich. Ale to kolejna sprawa, którą muszę przedyskutować z Derekiem.