Szpital - sale chorych

Tayla Frost

Jaka ja byłam głupia. Zapomniałam, że Claire chodzi z Darrenem.
- Blainey, może mógłbyś wykorzystać pokrewieństwo z Darrenem i wbić mu do łba, że Claire się ufa, bo ona by go nie okłamała ani nie zdradziła, co? - Chłopak posłał mi rozbawione spojrzenie. - Zwykła kumpelska prośba. - Uśmiechnęłam się do niego niewinnie. - Ach, i możesz spytać lekarzy, kiedy mogę stąd wyjść? Nie wiem, jak wrócę do mieszkania, ale mam dość szpitala.

Caroline Lawerence

Uroczą chwilę pojednania przerwało nagłe zawołanie ze strony drzwi. Nim zdążyłam się odwrócić, czyjeś ręce złapały mnie w pasie i odsunęły od łóżka. Poczułam zapach malin i zobaczyłam mężczyznę, który przytulił Taylę na powitanie, a ona z uśmiechem nazwała go "Blainey". Szybko połączyłam fakty, a serce zabiło mi mocniej. Właśnie przed chwilą, dosłownie przed momentem, Blaine, tak, ten Blaine Anderson praktycznie objął mnie w pasie. O mój Boże! On był przyjacielem Tayli. Zaczęłam głęboko oddychać, starając się nie zdradzić, że cieszę się z jego obecności jak pięcioletnie dziecko. Pamiętam, jak pierwszy raz zobaczyłam jego występ w centrum handlowym, gdzie powalił wszystkich na kolana. Od tamtej pory bardziej niż kiedykolwiek wiedziałam, co chciałabym w życiu robić, a Blaine Anderson stał się moim wzorem i idolem. Chodziłam na jego występy, kiedy tylko mogłam, również wtedy, kiedy jeszcze był w Dalton Academy, potem przeszedł do naszej szkoły, a skończył w Nowym Jorku. Boże, jak ja chciałam być taka jak on, spełnić swe marzenia i robić to, co kocham najbardziej! Nagle z krainy marzeń wyrwało mnie przyzwanie mojego imienia, a ręka mężczyzny powędrowała w moją stronę. Nie mogło być lepiej! Popatrzyłam gęboko w jego migoczące niczym gwiazdy oczy i uśmiechnęłam się promiennie. Tyle chciałam mu powiedzieć: Ile dla mnie znaczy, jak ukierunkował mnie w życiu! W końcu zauważyłam, że trzymam jego rękę zbyt długo, więc ją puściłam, tuląc ją sekretnie w drugiej dłoni i napawając się chwilą. Cały świat przestał dla mnie istnieć, ale wiedziałam, że dziewczyny patrzą na mnie z szerokim uśmiechem, bo nigdy nie widziały mnie w takim stanie. Blaine powiedział, że pomoże Tayli w przygotowaniu musicalu. O rany boskie! Muszę, po prostu muszę tam być! Ile rad mogę od niego usłyszeć?! Taka okazja już nigdy może się nie zdarzyć! Na koniec ja, prosta dziewczyna z Limy dostałam prezent od mojego idola. Co prawda to zwyczajny brelok, który ni jak się miał do pięknego naszyjnika Tayli, ale dostałam go od Blaine'a i tylko to dla mnie się liczyło. Uścisnęłam go mocno i ucałowałam - Boże, naprawdę go ucałowałam! - czując się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Wtedy Tayla wspomniała o tym, że nie wie, czy będzie mogła wrócić do mieszkania. Ocknęłam się z miłego otępienia i z ogromną radością szybko zawołała,:
- To nie będzie problem. Możesz mieszkać u mnie w domu. - wyprzedzając wszelkie pytania zaskoczonej dziewczyny, dodałam - Moja mama nie będzie mieć nic w przeciwko. Moi przyjaciele są jej przyjaciółmi, zwłaszcza ci w potrzebie.

Claire Valentine

Dobra, jakoś się ogarnęłam, w końcu jadę tylko do domu. Zresztą, podobno Trent miał na mnie czekać, więc nie muszę się martwić o podwózkę. W pokoju zastałam nadal oszołomioną Caroline. Fakt, wspomniała, że słynny Blaine Anderson był jej idolem, ale nie miałam zielonego pojęcia, że do tego stopnia. Nie mogłam się powstrzymać od serdecznego śmiechu.
- To ja wam już nie przeszkadzam, kochani. W końcu wyjdę na świeże powietrze- westchnęłam i zdołałam tylko wydukać do Blaine'a.- Pozdrów Darrena.- Dalej mnie bolało to, że nie odwiedził mnie chociaż na głupie pięć minut. Pomachałam im, wychodząc z sali.

Tayla Frost

Odmachałam Claire i skupiłam się na propozycji Caroline.
- Dziękuję, ale nie, nie mogę - wymamrotałam, posyłając Blaine'owi porozumiewawcze spojrzenie.
- Tak, Caroline, lepiej będzie, jeżeli jakiś czas jeszcze odpocznie. Pewnie jej tu nie dawałyście żyć - stwierdził i puścił do dziewczyny oko.
W oczach Caroline rozbłysł nieznany mi dotąd blask. Uśmiechnęła się promiennie. Niemal widziałam, jak tysiące myśli przewijają jej się przez głowę.
Roześmiałam się.
- Hej, hej, zwolnij, Blaine nie gra dla naszej drużyny.
- Wiem, wiem, wiem! - stwierdziła i zaczęła się gibać tak, że widać było, iż lada chwila zacznie skakać. - Uwielbiam cię, Blainey!
Teraz już wszyscy się śmialiśmy, patrząc na uradowaną Caroline.
W końcu przejęłam na powrót stery.
- Co powiesz na udzielenie dziewczynom kilku prywatnych porad przed przesłuchaniami lub samym musicalem?
- Myślałem, że nigdy nie zapytasz. - Roześmiał się. - Wolicie rady czy duety...
Nie skończył pytania, bo Caroline już piszczała ze szczęścia.
Do sali weszła pielęgniarka z wiadomością, że też mogę dzisiaj wyjść. Blaine zaproponował, bym została u niego i przystałam na tę propozycję. Wiedziałam, że nie będzie zadawał zbędnych pytań, gdy obudzę się z krzykiem w środku nocy.